پيام
+
[تلگرام]
حسني گيلاني در روايات اسلامي، نوشتارهاي زرتشتيان، پيشبينيهاي نسترآداموس و جفر
حسني گيلاني در روايات اسلامي
در خطب ملاحم از امير مؤمنان -علي-(عليه السّلام) که آن را پس از نبرد جَمَل(1) در بصره سخنراني کرد، فرمود: حسني زمامدار تبرستان با گروهي انبوه از سواره ها و پياده هايش برمي شورد تا آن که به نيشابور مي آيد و آن جا را مي گشايد و داراييهايش(2) را بخش بخش مي کند، سپس به اسفهان مي آيد، سپس به قم...(3).
-----------------------------------------------------------
1. جنگ جَمَل نبردي مشهور است که ميان سپاه امام علي(عليه السّلام) و سپاه عايشه که در کجاوه اي بر روي جَمَلي (شتري نر) سوار شد با فرماندهي طَلْحَة و زُبَيْر، در سرزمين بصره، در سال 36 هـ.ق، روي داده است (بهره گرفته شده از: برخي منابع).
2. در هم نسخه هاي چاپي بحار الأنوار نزد ما، در نوشتار عربي حديث، در اين جا «أبوابها» (درهايش) يافت مي شود که به «أموالها» اصلاح و ترجمه گرديد.
3. بحار الأنوار، ج 57، ص 215، ب 36، ح 36، با نقل از: تاريخ قمّ (ترجم سيّد سليمان مدني تنکابني).
امير مؤمنان علي(عليه السّلام)، در بيان نشانه هاي ظهور امام مهدي(عليه السّلام)، فرمود: ... پس، هر گاه قيامگر که از چين و مُلْتان(1) آمده است، در خراسان به پا خيزد، سفياني سربازانش را سوي او مي فرستد، پس، بر وي چيره نمي شوند. سپس قيامگري از ما در گيلان به پا مي خيزد، و مشرقي او را براي دورکردن پيروان عثمان ياري مي کند، و آبُر و دَيْلَمان به وي پاسخ مي دهند، و از وي بخشش و خُشِيها مي يابند...(2).
مراد از «مشرقي» در اين روايت، هاشمي چيني است که جنبش خيش را از استان سِين کِيانْگ در چين مي آغازد، و با سپاهش به ملتان و خراسان مي آيد، سپس سوي ري مي رود و گروهي از نيروهايش را با فرماندهي شعيب تميمي خراساني براي ياري حسني گيلاني درون اين شهر مي فرستد، و «پيروان عثمان»، گروهي از لشکريان عثمان سفياني فرمانرواي شام اند که بر برخي سرزمينهاي ايران يورش مي برند.
ياقوت حَمَوي گفته است: «آبُر آبادي اي از آباديهاي سيستان است»(3)، و اکنون در آن جا آبادي اي با اين نام نمي شناسيم، و گمان مي کنم که آبُر يا اَبَر همان شهر کهني است که «اَبَرْشَهْرْيار» يا «رامْ شَهْرِسْتان» ناميده شده و ميان کِرْمان و زَرَنْگ جاي داشته و پايتخت استان سيستان بوده و سپس ويران و رها شده است و نشانه ها و تپه هايي از آن در بخش زَهَک کنوني مانده اند و زرنگ مرکز استان گرديده است.
«دَيْلَمان» سرزميني کوهستاني از شرق سرزمينهاي گيلان است که در جنوب رشته کوههاي البرز جاي دارد.
---------------------------------------------------------
1. مُلْتان سرزميني در جنوب استان پَنْجاب در پاکستان است، و مرکزش شهر باستاني ملتان مي باشد (بهره گرفته شده از: دانشنام آزاد «ويکي پديا»، درگاه «مولتان»)، و بنا بر خبرهايي که به دست ما رسيده اند، اکنون، در اين سرزمين، گروهي از شيعيان چشم به راه ظهور امام مهدي(عليه السّلام) مي زيَند.
2. منتخب کفاية المهتدي، ص 4، ح 3، نسخ خطّي عکسي در مرکز احياء ميراث اسلامي در قم، شمار 1099 (ترجم سيّد سليمان مدني تنکابني)، و از همين منبع در: إلزام الناصب، ج 2، ص 133، نيز نقل شده است.
3. بنگريد: معجم البلدان، ج 1، ص 49، درگاه «آبر».
از مُفَضَّل پسر عُمَر روايت شده است که امام صادق(عليه السّلام) فرمود: ... حسني، نوجوان روشن چهره که از سوي ديلمان است، برمي شورد و با صداي شيوايي که دارد، بانگ مي زند: اي خاندان احمد، ستمديد ياريخاه و فريادگر از پيرامون قبر را پاسخ دهيد، و گنجهاي خدا در تالَقان به او پاسخ مي دهند...(1).
«احمد» از نامهاي پيامبر(صلّي الله عليه و آله) مي باشد، و «خاندان احمد» در اين جا به تبار آن بزرگوار از فرزندان امام علي و فاطمه(عليهما السّلام) اشاره دارد که نزد مسلمانان از ارزش فراواني برخُردارند و گرفتن پشتيباني آنان، به ويژه اگر عالم هم باشند، ماي پشتيباني توده هاي مردم مي شود.
چنين مي نمايد، مراد از «قبر» همان قبر شريف عبدالعظيم حسني در «شهر ري» باشد که از نوادگان امام حسن مجتبي(عليه السّلام) و از دانشمندان شيعه و راويان حديث برخي امامان معصوم(عليهم السّلام) است.
مقصود از «تالَقان» در اين جا، تالقانِ خراسان است که اکنون مرکز استان تَخار در شمال شرقي افقانستان مي باشد، و «گنجهاي خدا در تالقان» شعيب پسر صالح تميمي و برخي همراهانش مي باشند که از زيندگان تالقان اند، و آنان کساني اند که از سمرقند به ري مي آيند و نداي ياريخاهي حسني گيلاني را پاسخ مي دهند و به او مي پيوندند.